Beste ‘Mederijkers’,

Ik weet niet hoe het u vergaat als u een uitnodiging ontvangt voor het jaarlijkse rederijkerscongres, maar ik kijk er dan naar uit om alle vrienden uit noord en zuid weer te ontmoeten. En dit jaar was ik bijzonder nieuwsgierig. Trou moet Blijcken vierde immers groot hun 520-jarig bestaan in een voorname omgeving met heel veel eigen gasten. Hoe zou dat allemaal gaan samenvallen, die verschillende agenda’s in één activiteitenplanning.

Als lid van de raad van commissarissen van het verbond had ik al het een en ander meegekregen over de zoektocht van het organiserende comité om alle belangen te verenigen in een feestweekend waarbij het congres het congres kon blijven en de jubileum festiviteiten alle ruimte kregen.

Zoals u van het verbond bestuur mag verwachten hebben we nadrukkelijk overleg gepleegd en onze opmerkingen over de voorstellen en de nieuwe vorm van inschrijven alsmede de inschrijfprijs meer malen op de agenda gehad.

En 3 juni was het zover, het was bijtijds vertrekken want de jaarvergadering was al vroeg in de ochtend gepland, gelukkig woon ik op een acceptabele reisafstand zodat ik niet twee overnachtingen hoefde te boeken. Ik bedacht me wel dat het voor mijn Belgische vrienden wel een ander verhaal zou zijn. Mogelijk waren er daarom minder inschrijvingen dan eerdere congressen.

Het weer zat mee en de organisatie had gezorgd voor een prachtige locatie voor het zaterdagprogramma. Onze factor Jan Pieter van Lieshout had een monoloog voorbereid waarvan ik hoge verwachtingen had, we wilden graag een goede indruk maken bij het landjuweel. Doordat ik hem bij moest staan met de decorstukken kwam ikzelf achter de coulissen te staan en kreeg ik alleen vanuit de zijlijn de voorstellingen van de andere deelnemers te zien. Maar zo kon ik wel even gezellig met de vrienden uit Breda bijpraten, die er prachtig aangekleed bijliepen.

Ik had nu wel een lastig probleem want ik had beloofd een belevingsverslag te schrijven. Later de voorzitter maar om raad vragen. Na de voorstellingen werden we onthaald op een lunch in de foyer van de Filharmonie, tijd om oude vrienden te ontmoeten en bij te praten, om daarna voor het middagprogramma plaats in de zaal te nemen. Onder deskundige leiding werden een aantal gasten geïnterviewd vanuit het thema van het congres de reden van de kunst en de kunst van de rede. Het was een indrukwekkende bankbezetting met oa schrijver Arnon Grunberg, en zelfs een staatssecretaris.

Arnon had overigens maar beperkt babysitopvang ingehuurd want hij vertrok plots voortijdig omdat hij thuis verwacht werd, verrassend, enigszins komisch maar zeker theatraal zo’n vertrek. Al met al was het een interessant en vermakelijk programmaonderdeel. Er was ook nog een intermezzo van een prijswinnend poëzie èn een prijswinnend zangtalent. Het werd een vol programma met grote diversiteit.

En toen pakte Trou uit met een toneelstuk waarin het thema van het congres verwerkt zat, niet overmatig bezet met alleen maar getalenteerde acteurs werd ons een vernissage voorgespiegeld waarin van alles verwacht en onverwacht verkeerd liep. Er was veel aandacht besteed aan de aankleding en de entourage, en het enthousiasme van de spelers was overweldigend. Voor de Trou moet blijcken leden moeten sommige scenes hilarisch zijn geweest om die door hun Kamerleden te zien worden gespeeld. Het was een zelfgeschreven stuk door Willen Veenhoven, wat veel waardering verdiende.

Aan het einde van het dagprogramma werd nog geproost met elkaar in de foyer en kwam er een einde aan het gezamenlijk deel van het programma voor mij. Ik had mij niet ingeschreven voor het diner en het feest in de avond. Ik had begrepen dat men prijs stelde op een gezelschap van matige gebruikers en die garantie durfde ik niet af te geven voor mijn Kamerleden, we hebben immers een reputatie als kannekijkers hoog te houden. Het bestuur van het verbond was goed vertegenwoordigd op de feestavond dus ik kon gemist worden. Met een aantal van onze Belgische vrienden zijn we met onze Bossche afvaardiging gezellig uit gaan eten en uiteindelijk naar het hotel vertrokken om uitgerust aan de tweede dag van het congres te kunnen beginnen.

De tweede dag had een helder programma, eerst een ontvangst in het huis van Trou en daarna zijn we onder de bezielende leiding van Willem Veenhoven in een stadswandeling meegenomen en hebben vele historische plaatsen in de binnenstad bezocht en we moesten nog haasten om op tijd voor de lunch weer aan te kunnen sluiten. De lunch was voortreffelijk, en eindelijk was er ruimte voor de voorzitter van het verbond om zijn openingstoespraak te kunnen uitspreken. Johan was overigens slim genoeg om er maar direct ook zijn afsluitende speech van te maken. Gelukkig was er ruimte genoeg om Nicole Gits, die de dag ervoor door de jaarvergadering tot ere secretaris van het verbond was benoemd, uitgebreid in het zonnetje te zetten. Beladen met klatergoud nam zij de complimenten over haar jarenlange inzet bescheiden in ontvangst.

Minder tijd bleek er te zijn voor de presentatie van het congres te Brugge volgend jaar, Hollandse nuchterheid kreeg voorrang op de passievolle inzet vanuit Brugge. Maar gelukkig was de boodschap helder overgekomen, Een congres in Brugge dat is bij voorbaat een succes, dus ik schrijf me in en ik hoop heel veel andere redrijkers ook. Aan het einde van het congres hebben we hartelijk afscheid genomen, zijn nog wat plooien gladgestreken en zijn bij mij alweer de eerste warme gevoelens van een nieuwe ontmoeting in 2024 op komen zetten.

En oh ja... hoe heb ik nou het probleem van een verslag over de voorstellingen opgelost? Heel gemakkelijk uiteindelijk, de voorzitter van het verbond heeft over zijn hart gestreken en een impressie op papier gezet welke ik u hieronder niet wil onthouden.
Tot Brugge !

Carlo van de Water, voorzitter rederijkerskamer Moyses’ Bosch

Het Landjuweel op het congres te Haarlem 2023

In het zaterdagvoormiddagprogramma zat het luik van het landjuweel, jaarlijks terugkerend op elk congres.

Het Coornhert Lyceum beet de spits af met twee scénes uit de Griekse mythologie. “De vrouwen van Troye” en als tweede luikje een scéne uit “Elektra”. In het eerste deel zien we hoe de vrouwen van Troye bijeengedreven worden door de Grieken om als slavinnen te dienen bij hun nieuwe heersers. Ze verblijven tijdelijk bij de ruïnes van hun stad.

In het tweede deel zien we de haat die Elektra heeft tegenover haar moeder omdat zij de opdracht aan Aigisthos gaf om haar vader Agamemnon te vermoorden. Ze wacht op de terugkeer van haar broer Orestes om wraak te nemen. En wie doodt wie?

Een heel mooi initiatief van Trou moet blycken om de jeugd in te schakelen en een forum te geven op dit congres. Zeker naar borging van ons immaterieel cultureel erfgoed zeer belangrijk. Helaas was geen enkele van deze jonge acteurs en actrices verstaanbaar omdat men niet articuleerde en achteraan in de mond sprak. Hier hadden de leerkrachten zeker véél meer aandacht moeten aan geven. Een gemiste kans!

De tweede in de rij, de rederijkerskamer Moyses Bosch uit ’s Hertogenbosch met de monoloog van Chief Seattle :”De kunst van de rede”. Deze historische speech werd gebracht door Jan Pieter Van Lieshout, gezeten op een zeildoek en achter hem de indianentooi op een staander, ondersteund met een zwak rood licht. De speech die destijds niet door de Amerikanen werd begrepen, is nu vooral actueel voor de zorg om onze planeet. Die toespraak werd destijds gehouden in een open veld. Het publiek hing letterlijk aan de lippen van Jan Pieter en op het einde werd hij beloond met een minutenlange staande ovatie. Wat een prestatie! Bij een monoloog ben je enkel op jezelf aangewezen.

Derde in de rij was :” Het Bredase Gilde Van Het Sacrament van Niervaert”. Op het laatste ogenblik nog warm gemaakt door Willem Veenhoven om deel te nemen aan het landjuweel bij ontstentenis van Vlaamse kamers. Gebaseerd op de Heilige Hostie van Niervaert en het oorspronkelijke mirakelspel geschreven door de Brusselse rederijker Jan Smeken. Perfect geactualiseerd door de Bredase rederijker Jan Jonk. Het verhaal van de gevonden hostie en de reactie van de kerk werd zeer mooi uitgebeeld en boeiend vertolkt door Jan Jonk, Bauke Van Halem, Wim Van Der Veeken, en Martin Rasenberg. Een zeer frisse en hedendaagse bewerking. Proficiat aan de voltallige cast om dit mooi op de scéne te hebben gezet.

De hekkensluiter werd de inrichtende kamer :”Trou moet Blycken “ een stuk geschreven door Willem Veenhoven . “Reden van de kunst 2023”

De beeldhouwer Guido Rol ontvangt een aantal vrienden uit de kunstsector in zijn atelier. Ze komen vooral naar zijn nieuwe abstracte plastiek kijken. Al gauw lopen echter de meningen uiteen.

Zeer goed theaterstukje en goede vondst van het kacheltje en de kachelpijp als kunstobject. Wat soms voor de ene kunst is, is voor de andere enkel richting stortplaats. Willem, verder doen en meer stukken schrijven.

Mooie vertolkingen van Pieter Biesboer, Michiel Kramer, Rita Van Gendt , Arnoud Broerkens, Anna Melissant, Maarten van Eeghen, Henriëtte Dirkzwager, Monique Van Royen, Ben Timmermans, Willem Veenhoven, Mariëtte Van Heemstra, Ingeborg Hooft Graafland, Machteld Veenhoven, Wendela Bierman.